Bridgen in Nieuw Zeeland

Op vakantie in Nieuw Zeeland logeerden Willy en ondergetekende in een hele mooie Bed en Breakfast op het erf van een boerderij. We hadden een prachtig uitzicht op de vulkaan Mount Taranaki.

De boerin (Judith) berichtte ons online dat ze ons niet kon begroeten, omdat ze ‘s middags moest bridgen. De volgende dag sprak Willy met haar en vermeldde terloops, dat wij ook lid van een bridgeclub waren. Overdag kregen we een appje van Judith of we s’avonds in haar Bridgeclub Stratford mee wilden bridgen; ze hadden een paar te kort. Dat vonden wij een hartstikke leuk idee natuurlijk.

Het werd een mooie belevenis. We startten om 19.00 uur met 7 tafels, drie spellen per sessie. Geen pauzes en om 21.30 uur einde verhaal en direct naar huis! Er werd gespeeld met plastic kaarten, heel glad, maar wel afwasbaar. Biedboxen gebruikten ze niet. Een papiertje (zie foto) ging rond en daarop vermeldde ieder zijn bod. Een dubbele streep betekende einde bieding. Wonderwel gebruikten ze hetzelfde biedsysteem als wij in Akkrum. Bridgen is echt internationaal. Wat betreft automatisering waren ze ons vooruit. Iedere tafel had een echte tablet waar ook de namen van de spelers per tafel op stonden.

In mijn beleving werd er heel snel gespeeld. Na elk spel werd er, in voor mij onverstaanbaar Nieuw Zeelands Engels, even nabesproken. Ik wilde geen fouten maken en speelde (zenuwachtig jaja) te voorzichtig; ik liet een geheide slem lopen.
Tja en de Nieuwzeelanders vonden het ook mooi dat we meededen. We werden één na laatste.

Piet